środa, 29 listopada 2017

Świątecznie się zrobiło

Blog ucichł, bo zajęły mnie bez reszty przygotowania do świąt! Teraz jednak ukończyłam już moje mega zamówienie i mogę pochwalić się efektem pracy :)
Udziergałam 50 bombek!
W niespełna 3 tygodnie i to bez weekendów! Wszak rękodzielnik też człowiek :P
Duuuuużo bombek, duuużo pracy :)
 Na 50 kul zużyłam 300 metrów wstążki, 3/4 kilograma szpilek (!) i mniej więcej pół kręgosłupa :P Ale co tam! Dzieciaki mnie ostatnio nie rozpieszczały, a robienie karczochów zawsze dobrze mnie relaksowało. Poza tymi momentami, gdy myślałam, że nie zdążę oddać zamówienia na czas.
Niby wszystko miałam dograne - pociechy śpią, a ja upinam wstążki. Jednak na przestrzeni tych 3 tygodni Pyzka kilka razy, ku mej rozpaczy, odmówiła drzemki. Także Adasiek kilka razy zdecydował się nie spać w południe. Oczywiście brat z siostrą rozjechali się w tych alternatywnych pomysłach na spędzenie popołudnia, a zatem zamiast wspólnie zmitrężyć mi 3 dni roboty wymieniali się w tym spaniu doprowadzając mnie do szewskiej pasji!
O ile z Pyzką bombkowanie jest niemożliwe, to synek jest jeszcze na tyle mały, że wzajemnie sobie nie przeszkadzaliśmy ;P

Tak, wiem, rozsypałam szpilki "obok" dziecka....
  Jednak kiedy spali robota szła znacznie sprawniej.
Prawie...
Bo zdarzyło się też tak, że zasiadając do pracy przy zachowaniu absolutnej ciszy, ziemi praktycznie nie dotykając, by dzieci nie obudzić i wyszarpać jak najwięcej czasu na bombki wywróciłam do góry nogami całe pudełko wstążek pociętych na 5 cm kawałki. 
Czarna rozpacz!
Rumoru może wiele z tego nie było, bo satyna ciężka nie jest, ale mój stłumiony w ostatniej chwili krzyk rozpaczy omal nie obudził moich małych rozbójników. I tak, tego wieczoru, zamiast machnąć przed snem ze 3 bombeczki niczym kopciuszek zbierałam z podłogi rozsypane wstążeczki, segregując je i układając jedną przy drugiej (i zaklinając przy tym siarczyście). Bagatelka, jakieś 200 m wstążki w 5 cm kawałkach...
Tak wyglądają moje wstążeczki przygotowane do upinania, gdy już wyzbieram je z podłogi
Przy okazji dostępne kolory do wglądu ;)

Zakończenie zamówienia było nie mniej emocjonujące jak realizacja :P
"Jak nie urok to sraczka" - znacie to?
Zamówiłam kule i okazały się być chłamem! 
Tak, tak, wbrew pozorom nie każda styropianowa kulka się nada. I wychodzi na to, że ja już na zawsze pozostanę wierna tym kulom z Paper Concept. A te z internetów, choć były szybciej u mnie w domu, zostaną mi do zabawy z Pyzką i naszych wspólnych prac plastycznych.

Złe kulki to takie z "dużym ziarnem" - szpilki wchodzą wtedy zbyt lekko i słabo się trzymają :(
Zrobimy z nich z Pyzką bałwanki świąteczne :D
Ze szpilkami rzecz ma się podobnie. Wypróbowanie nowego dostawcy zakończyło się wyrzuceniem w sumie ze 2 paczuszek, bo były one zupełnie tępe :( 
Na deser jeszcze stojaki, również zamówione z sieci. 
By mieć pewność, że dotrą na czas, w niedzielę, na tydzień przed terminem rozliczenia, zamówiłam je wraz z przesyłką kurierską. Kiedy w czwartek popołudniu nadal nie otrzymałam paczki nieco się zniecierpliwiłam... Z firmą nijak nie mogłam się skontaktować, więc zasypałam ich mailami z każdej dostępnej strony kontaktowej. Szczęśliwie oddzwonili do mnie w ciągu godziny, by poinformować mnie, że moja przesyłka wyjechała właśnie dziś. Sukces?! Pytam się więc w miarę spokojnie, a naprawdę wymagało to ode mnie dużego opanowania,czy tak właśnie ich zdaniem wygląda przesyłka kurierska realizowana w 2 dni robocze, na co w odpowiedzi usłyszałam, że przepraszają, ale są w szczycie sezonu.
Serio?!?!?!?!
A ja w jakim jestem szczycie?!
Czy jak dostarczę te bombki na Wielkanoc i przeproszę, bo "szczyt sezonu" to aby na pewno zadziała? Mam nadzieję, że ich Mikołaj też wykręci się szczytem sezonu!
Co za bzdura!!
Szczęśliwie kurier dowiózł stojaki w piątek koło południa i rzutem na taśmę zakończyłam z sukcesem całe przedsięwzięcie :)
Uffffff...

Moje cudeńka na stojakach :)

czwartek, 16 listopada 2017

"Nie liż brata", czyli rzecz o braterskiej miłości

Za kilka dni nasz Adasiek skończy 6 miesięcy!
Nie było tu o nim zbyt wiele na blogu, no chyba, że w kontekście Pyzki, ale cóż poradzić! Taki los małego brzdąca, co to tylko wygrzewa matę, zapełnia pieluchy i radośnie gaworzy (bo po co wspominać o chwilach, gdy drze swoją słodką buzię, że mało szyby nie pękną :P). Z dnia na dzień sytuacja ulega zmianie, bo Księciunio nasz zaczyna być bardziej "widoczną" aniżeli tylko słyszalną częścią naszej wesołej familii. Dziś będzie więc o tym jak młodego "przybywa" w naszym życiu i jak rozwija się braterska miłość między naszymi pociechami.

Myślałam, że dłuższe obcowanie Pyzki z bratem sprawi, że dzidziuś jej "spowszednieje" i będzie miała stosunek raczej "olewczy".
Jakże się pomyliłam!
Nasza córka nadal nie odstępuje brata na krok. I wszystko chce tak jak on :) Nadal pcha się na matę... Choć Panisko trochę nam już podrosło i ledwo sam się mieści, to Pyzka zawsze przepchnie go na tyle, by jakoś się tam dopasować :)
  

Zdarzyło mi się nawet zastać ją razem z braciszkiem w gondoli!
Zawał serca murowany...
Myślałam, że skoro śpi to nie jest w żaden sposób atrakcyjny, już to w sumie przerabialiśmy, ale znów życie mnie zaskoczyło!
Usłyszałam tylko "O! obudził się!" i już wiedziałam, że sam z siebie tego nie uczynił. Tym bardziej, że nie płakał. Nie, nie jest normą, że płacze po przebudzeniu. Normą jest za to przestrach w oczach na widok siostry co odbiera głos ;P Gdy dopadłam do gondoli stojącej na podłodze miłosny uścisk był już gotowy. Nie mam pojęcia jak przeszło metrowa, 18-sto kilogramowa panna mieści się razem z Adaśkiem (też nie chucherko...) w tej mydelniczce, ale faktem jest, że się mieści i nikt przy tym nie ucierpiał, prócz moich zszarganych nerwów, rzecz jasna!

Nasza starsza latorośl bardzo chce pomagać! Kiedy widzi ślinotok młodego pędzi do łóżeczka po pieluchę wołając "ulał". Kiedy tłumaczyłam, że braciszek leży na brzuszku, bo chce się nauczyć turlać włączała mu aktywizujące zabaweczki, a gdy to nie wystarczało "pomagała" mu się obrócić. Nauczyła się też jedynej piosenki (chyba najgłupszej jaką znam), która to koi najlepiej adaśkowe nerwy i śpiewa mu ją kiedy ten zaczyna płakać. Oczywiście robi to na tyle głośno by przekrzyczeć braciszka - ten duet to prawdziwy balsam dla mych uszu <3
Naprawdę słodki widok!
Są jednak również takie obrazki, które mrożą krew w żyłach... Tu cytat z Babusi: "weź go, weź ją, bo mu zaraz... To nie na moje nerwy" :D
Z najstraszniejszych strachów to na pewno przewrócony wózek, z żywą zawartością rzecz jasna. Tak, tak, zaliczyliśmy to z Adaśkiem! 
Niestety, moja córka dobiegła pierwsza, gdy śpiący dzidziuś zgubił smoka i zaczął się o niego dopominać. Pyza ze wszystkich swych sił starała się braciszka bujaniem uspokoić i udało jej się wózek wykopyrtnąć.
Serce mi stanęło!
A syn?
Syn się nawet nie obudził!
Nadal oczy miał zamknięte i kwękał 'łeeeełeeełee' ("dajcie smoczek"), dokładnie tak, jak wcześniej. Mieliśmy dużo szczęścia, bo torba od wózka (większa niż bagaż podręczny w samolotach), zamortyzowała upadek naszej karety oraz zapobiegła wypadnięciu dziecka.
(teraz już wiecie, czemu gondola stoi na ziemi i umożliwia to tym samym Pyzce dosiądnięcie się w czasie wypoczynku )
Tak, moja wina! 
Nie dopilnowałam! 
Gdybym chociaż jedno dziecko przykleiła do siebie (dosłownie) na stałe można było tego uniknąć. Prawda jest taka, że "nie przewidzisz". Smażyłam naleśniki, Pyzka bawiła się ciastoliną tak, że świata poza nią nie widziała, a Adasiek spał w wózeczku na drugim końcu pokoju. Okazało się jednak, że wpatrzona w ciastolinę siostra słyszy i "czuwa". 
Zdarzają jej się próby podnoszenia dzidziusia, soczyste buziaki (stąd tytułowe "nie liż brata") i wkładanie gryzaków w poprzek i na siłę, bo "Adaś chce gryzaka; masz, masz".

 

Bywa i tak, że próbuje mu "oddać", bo "Adaś mnie pokopał". I tak, tłumaczę, że oddawać nie wolno, a on wcale nie chciał kopnąć, tylko tak macha nóżkami, bo próbuje się przemieścić. Wtedy troskliwa siostra znów pomaga mu zmienić pozycję i takie wariatkowo mamy w kółko.
Brzmi dramatycznie?
Może dla tych co nie mają dzieci bądź też rodziców jedynaków :P
Przy niedużej różnicy wieku między dziećmi takie sytuacje są nie do uniknięcia. 
Powiem więcej. Wcale nie próbuję na siłę ich unikać.
Muszą nauczyć się razem żyć, towarzyszyć sobie na co dzień, bawić się razem czy też (w razie wzajemnej niechęci) obok siebie i dzielić się zabawkami, rodzicami...
Czasem relację między naszymi dzieciakami określam jako "pozwalam Pyzce się nad nim poznęcać". Trochę na wyrost, ale z pewnością czasem Adasiek odczuwa to właśnie tak. Od początku nie chciałam jednak by był 'nietykalny', leżący gdzieś w odseparowanym, bezpiecznym miejscu. Tak, dzidziuś jest mały, delikatny i nie jest zabawką, ale jest też członkiem rodziny i bierze czynny udział w jej życiu na tyle na ile czynny potrafi być. Jeśli to oznacza darcie buziaka podczas czytania książeczek to tak właśnie jest!
 
A z drugiej strony, kiedy potrzeba towarzystwa dla Oli czy Dominiki (dzidziusie Pyzki), czy też kiedy ukochany miś jest śpiący, ale nie chce być sam Adasiek dzielnie dotrzymuje towarzystwa, pożycza grzechotki i tarmosi za ucho.
Najważniejsze jednak, że są razem, jak rodzeństwo!
Już od pierwszych chwil budują więź, która musi im wystarczyć na całe życie, a nasza rola w tym jest taka, by im to umożliwić, nie zaś stawiać między nimi bariery.

 
Stąd m.in. mój pomysł, by od początku mieszkali razem. 
Same plusy, poza tym, że czasem budzą się wzajemnie, ale i w tym temacie zachowany jest odpowiedni balans i nikt nie ma forów! Adasiek czasem narusza nocny sen Pyzki, a ta odwdzięcza mu się pobudkami skoro świt :) 
Istna sielanka, szczególnie dla mnie, bo jak to u matek bywa - mnie dotyczą wszystkie te pobudki :P 
I tak to, punktualnie o 6, każdego dnia zaczynamy kolejny niewyspany, acz przepełniony miłością dzień w naszym brykusiowym wariatkowie :) 
"O! Obudził się! 
Mamooo, uśmiecha się! 
Chcesz smoczka, chcesz?
Masz, masz..."
 

wtorek, 14 listopada 2017

Pudełka, pudełeczka...

To już ostatni ślubny box, z którym przyszło mi się zmierzyć za sprawą mojej siostry i jej weselnego maratonu ;)
Tym razem nie dałam się już wmanewrować w żadne "koncerty życzeń" dotyczące koloru czy wystroju. Zrobiłam po swojemu! Tak jak umiałam, mogłam, jak dzieci i moja inwencja twórcza oraz materiały pozwoliły.
Cóż, powiem nieskromnie, że wyszło świetnie!
Minimalistycznie, elegancko, znów (tak jak tutaj) trochę retro. 
Po raz kolejny wracam też do mych ukochanych kwiatów kusudama i dobrze mi z tym :)



PS. Zdjęcia pstryknięte przed ukończeniem boxa...
Kartkę z kalendarza drukowałam w ostatniej chwili i wkleiłam na pustej, kwiatowej stronie :)

środa, 8 listopada 2017

"Pocałuj żabkę w łapkę", czyli lekcja w lesie: Nie płosz zwierząt

Grzybków nie depczemy....
Tę lekcję już z nami przerobiliście :)
Oczywiście, skoro uczę swoje dziecko szanować przyrodę, to wlicza się w to również troska o leśne zwierzęta i ich spokój. Oczywistym jest zatem, że nie krzyczymy czy nie piszczymy jak szalone. Podśpiewujemy sobie wesoło czy też ganiamy się w berka, ale nie musi temu towarzyszyć nadmierny hałas. Jakoś specjalnie nie musiałam nawet tego Pyzce roztłumaczać. Zwykłe "bo się sarenka wystraszy" wystarczyło, by umiała się zachować jak należy. 

Niestety, na to jak postępuje moje dziecko mam wpływ nie tylko ja :(
I tak, zdarzyło się, że w towarzystwie innego dziecka, wzorując się na nim, Pyzka zniszczyła stojącego po sąsiedzku z naszą działką wspaniałego muchomora wielkości talerza! W takiej sytuacji pozostało mi tylko wytłumaczyć, że jej "wzór" tu nie mieszka i nie wiedział, że to dla sarenki. Wspomnianego grzyba mijałyśmy potem przez dobrych kilka dni nim zniknął w leśnym runie i za każdym razem Pyzka wskazywała go rozpamiętując swój 'haniebny' czyn.

Innym razem, z innym dzieckiem, wypoczywającym w wakacje po sąsiedzku na działkach, moja córka miała okazję oglądać na podwórku małą żabkę. Jej towarzyszka straszyła płaza machając do niego ręką (wyglądało mi to na próby pstrykania palcami) i wołając "ciap, ciap". Pyzka z zaciekawieniem przyglądała się całej sytuacji. Niedługo po tym, gdy byłyśmy na spacerze napotkałyśmy w trawie inną małą żabkę, a moja córka wzorem koleżanki zaczęła "ciapać" w jej stronę. Kiedy stworzenie już uciekło, a my ruszyłyśmy dalej zapytałam co i dlaczego zrobiła, a ona odpowiedziała z pełną powagą, że żabkę przestraszyła. Zapytałam więc czy i ona chciałaby, by ktoś ją tak straszył. Próbowałam też wytłumaczyć jej, że zwierzątko wystraszyło się i być może płacze teraz żabimi łzami, biegnąc do swojej mamy. Pyzka jest z tych strachliwych i argument ten mocno do niej przemówił. 
Empatia tego małego człowieka, którego przeszło dwa lata temu wydałam na świat, mnie powaliła! Po kilku kolejnych krokach w ciszy Pyzka oznajmiła mi, że wracamy dać żabce buziaka. "Asia przeprosi żabkę" (to były jeszcze 'czasy' - 2 miesiące temu - gdy mówiła o sobie w 3 os.), "Asia da buziaka żabce". Byłam pewna, że to nie był Książę, więc powiedziałam, że żabek się nie całuje, ale ona miała już na to gotową odpowiedź. "Dam buziaka żabce paluszkiem" (instrukcja do całowania paluszkiem tutaj). Próbowałam odwieść ją od planów poszukiwania żabki, bo odeszłyśmy już dobre 20-30 metrów, a ostatnim miejscem gdzie ją widziałyśmy była wysoka przydrożna trawa. Sprawa wydawała się beznadziejna, jednak gdy spojrzałam w pełne współczucia oczy Pyzulki nie mogłam zrobić nic innego jak tylko odwrócić wózek z Adaśkiem i odnaleźć tego dwu centymetrowego, brązowego płaza. 
Cofnęłyśmy się, a ja zaczęłam delikatnie przegarniać ręką źdźbła trawy w nadziei, że stworzonko się poruszy. I udało się! Widać żabka nie mieszkała daleko :P Albo nie wystraszyła się aż tak mocno, by w te pędy gnać do mamy...
Pyzka ukucnęła, pocałowała paluszek i "wysłała" buziaka zwierzakowi. 
Muszę przyznać, że widok mojej córki pochylonej nad żabką totalnie mnie rozczulił... 
Ta dziecięca szczerość i prostota wycisnęły z moich oczu łzy wzruszenia.

Przepraszam żabkę
Żabko nie bój się
Żabka idzie do domku 
do mamy na zupkę
Asia też idzie do domku
Na zupkę

Żabka pokicała w swoją stronę, a my ruszyłyśmy do domu, na zupkę.

Żabka już nie boi się
Asia pocałowała żabkę

Nie jestem fanką żab, pająków, mrówek czy ślimaków, nawet tych w skorupach. Żyjemy jednak gdzie żyjemy i towarzystwo tych wszystkich stworzeń jest nieuniknione. Częściej niż w mieście obcujemy z tym całym tałatajstwem. Zatem, dla dobra moich dzieci, musiałam swoją niechęć przełamać i schować do kieszeni. 
Jakież to przewrotne. 
Pamiętacie jeszcze naszą walkę z mrówkami stoczoną w Avignon?
Trochę tego było: (cz. 1, cz. 2, cz. 3, cz. 4, 5, 6 )
Było - minęło.
Nie uwierzycie, ale zaraz po naszym powrocie do Polski, mrówki, pierwszy raz od blisko 20 lat, bo tyle stoi ten dom, pokazały się tutaj w mieszkaniu! Był nawet pomysł, że przywieźliśmy je aż z Francji :P
Czy walczyliśmy tak zaciekle jak we Francji?
Oczywiście, że nie :P
Obsypaliśmy taras w razie, gdyby okazało się, że to tędy przyłażą i na tym koniec.
Chyba czas przywyknąć...
Uczę dzieci, by nie płoszyć zwierząt, więc sama muszę świecić przykładem :D

PS. A do obleśnych pająków i skaczących po domu koników polnych wołam niezastąpionego Dziadka, który delikatnie i ostrożnie łapie wszelakie stworzenia i zwraca im wolność miast odbierać życie...

Zimno, zimniej, idzie zima...

A skoro zima, to chyba od razu każdemu na myśl przychodzą święta, czyż nie? ;)

Teraz, gdy mieszkam na wsi, nie wiem czy sezon świąteczny zaczął się już w sklepach i czy na półkach królują już czekoladowe Mikołaje... Telewizji też właściwie nie oglądam i nie wiem czy ruszyły już reklamy z nieśmiertelnym Kevinem oraz długą, czerwoną ciężarówką :P Stwierdziłam jednak, że nie bacząc na to czy za oknem jeszcze kolorowe liście czy już śnieg, nie czekając na sygnały "z zewnątrz", sama rozpocznę u nas "świąteczny klimat".
Chociaż na początku nie bardzo wierzyłam, że mi się uda, to dziś właśnie, po miesiącu od kliknięcia pierwszego świątecznego zamówienia materiałów w moim ulubionym sklepie dla rękodzielników mogę pochwalić się karczochami A.D. 2017 :D

Na nowo "wkręciłam się" w dzierganie karczochów i przypomniałam sobie jak wiele frajdy sprawiało mi upinane kolorowych wstążeczek w coraz to nowych kombinacjach. Nie jest łatwo wygospodarować czas na tę zabawę, a jak wiadomo rękodzieło to zawsze czasochłonne zajęcie, które wciąga wciąż bardziej i bardziej. Dodatkowo, przy naszej ciekawskiej dwulatce muszę bardzo uważać na stosowane materiały i dokładnie sprzątać oraz ukrywać moje "zabawki". No i szczególnie uważać na szpileczki, bo one najbardziej lubią uciekać, a to może skutkować nie lada nieszczęściem  :(
"Pyzka Pytalska" zagląda we wszystkie zakamarki, wyciąga wszelkie nowości i... wszystkiego potrzebuje: "Kcem to" :D A jak już dostanie co zechce, bo przecież nie będę dziecku bronić kolorowych wstążeczek ani nawet upiętych już piłeczek :)  to pyta... ciągle pyta... A co to? A po co? A do czego? A dlaczego?!?!?! 
Zaczęło się to niekończące DLACZEGO ? :D
Dlatego, że lubię ;)
Że mnie to relaksuje...
I tak, krok za kroczkiem, wieczór za wieczorem, w ciągu ostatniego miesiąca zapełniłam już kolorowymi bombeczkami całe pudło!
Teraz czekają na nowych właścicieli żądnych oryginalnych, kolorowych, ręcznie wykonanych ozdób. 
A ja czekam na kolejną dostawę materiałów, bo skończyły mi się szpilki i styropiany...
Nieodmiennie czekam też na zamówienia :)
Komu, komu? :-)
Musicie się jednak spieszyć, bo kalendarz powoli się zapełnia...

Niżej próbka moich tegorocznych wykonów, a po więcej zapraszam do ogłoszeń na olx, które powinny wyświetlać się gdzieś tu, na blogu po prawej stronie :)






 

czwartek, 2 listopada 2017

Pyzka u fryzjera

Po "szkoleniu" z zakresu usług fryzjerskich, które odbyło się z pomocą uroczej książeczki "Gdy lew się wybiera do fryzjera" (opowiadałam o tym tutaj), przyszedł czas na zweryfikowanie Pyzki w salonie.
Przybytków przystosowanych dla tych małych, najbardziej wymagających klientów, jest w stolicy kilka. Nasz wybór padł na salon przetestowany wcześniej przez naszych znajomych, którzy zaopiniowali go pozytywnie. Wiadomo, zawsze lepiej wybrać coś "z polecenia" aniżeli bazować jedynie na wirtualnych gwiazdkach :) 
Bardzo mi zależało, by wspomnienie tego pierwszego razu było miłe. Wszak to dziewczę, więc strzyżenie w domu maszynką na 3 mm raczej odpada. 
Czy nam się udało?
Zdecydowanie tak!
Pyzka bardzo pozytywnie nas zaskoczyła!
Wraz ze swoim ukochanym misiem, którego, rzecz jasna, nie mogło zabraknąć w tak ważnym momencie, rozsiadła się w salonowym aucie-fotelu, przymierzając wcześniej dostępne modele :P


Spodziewałam się naprawdę wszystkiego :) 
Nie zdziwiłaby mnie ani histeria, ani uciekanie do drzwi czy szaleńcze wymachiwanie kończynami. Tymczasem nasza latorośl spokojnie siedziała na swoim miejscu spoglądając od czasu do czasu w telewizorek, w którym włączona była bajka o głupiutkim misiu((((((( bez portek :) 


Jedynie jej mina i uśmiechy "do zdjęcia" (a konkretnie ten nr 6 :P) zdradzały, że sytuacja jest dla niej nieco stresująca. Na początku trochę ruszała głową, spoglądając to w ekran, to znów w lustro, gdzie widziała co też się z nią wyrabia. Obawiałam się nieco jak da sobie z tym radę Pani fryzjerka (czy nie pozbawi jej ucha?), czy też może jak my damy sobie radę z efektami jej pracy w takich warunkach. Moje obawy były jednak zupełnie bezpodstawne. Z jednej strony dlatego, że Pani, która nas obsługiwała jest dobrze "zaprawiona w bojach", a naszą Pyzulkę określiła jako super grzeczne i spokojne dziecko (tiaaaa...w domu jej nie widziała :P). Z drugiej zaś strony dziecku szybko znudziło się podglądanie strzyżenia i skoncentrowała się jedynie na oglądaniu bajki. 

Najadłam się strachu, ale na szczęście zupełnie niepotrzebnie!
W niespełna 30 minut Pani fryzjerka - przemiła, uśmiechnięta, ciepła i cierpliwa osoba!! - zrobiła z naszej Pyzki ślicznego chłopczyka. Żeby nie było - zgodnie z życzeniem rodziców! :) 
Wybaczcie jakość zdjęć - Pyzka nie przestawała prowadzić auta! to był naprawdę dziki rajd :P

A jakby mało było pozytywnych wrażeń z salonu 2misie, w którym to spadł z głowy Pyzki pierwszy włos, nasza córka otrzymała po zakończeniu całej 'operacji' dyplom pierwszego strzyżenia (jej pierwszy w życiu DYPLOM!! :D ) oraz nagrodę, którą mogła sobie sama wybrać. 
Nie mogło być lepiej!

W salonie jest też kącik zabaw, gdzie dzieci mogą poczekać na swoją kolej. Zapewne mogą się tam zrelaksować także po strzyżeniu, ale tego niestety nie sprawdziliśmy, bo byliśmy jak zwykle w 'niedoczasie'. 

Jestem przekonana, że kolejne spotkania z fryzjerem nie będą budziły w nikim z nas niepokoju. Z przyjemnością powierzymy nasze kochane łepetynki  pracownikom salonu 2 misie w przyszłości i Wam też serdecznie polecamy to miejsce jakże przyjazne dzieciakom.